Werken, vakantie werken en volgende vakantie

De laatste tijd heb ik maar weinig verhalen geschreven. Dus nu weer de hoogste tijd om weer is wat van me te laten horen. Ondertussen heb ik ook mijn nieuwe laptop uit Nederland binnen en kan ik dus ook weer tikken zonder al die lelijke spelfouten;)

Laat ik maar beginnen met de vakantie en de safari. Na de kleine weekendjes en uitstapje van een dag was het nu dan zover om wat langer weg te gaan en een safaritocht te gaan doen. Aangezien we met de moeder en de broertje van Mandy gingen was het aller eerst belangrijk om een goede auto te regelen. Na wat geregel en wat onderhandelen, mocht ik 6 dagen in een prima auto rijden. Zondag om 9 uur smorgens mocht ik de dikke 3liter v6 gaan ophalen. Automaat, alles elektrische en een gigantisch klote alarm wat weet ik het wat allemaal moet voorkomen. Instappen en wegrijden was het dus niet meteen, na 1 km begon de motor al te sputteren en begonnen alle lampjes in het dashboard te knipperen. Ow jah foutje, naast de stoel zat onder de bekleden nog een alarm knopje. Deze mocht je pas indrukken als de motor liep en alle deuren waren gesloten. Doe je het niet, dan denk de auto dat je een diefje bent die voor weinig graag een mooie auto wilt. Maar goed, zondag zijn we eerst nog in Lusaka gebleven om naar een markt te gaan, om alvast spulletje te kopen om onze koffers veel te zwaar te maken voor de terug reis. Maandag zouden we eerst weer met de jongens richting mijn community gaan, zodat ze konden mee helpen op met de voetballessen. De planning was om die dag om 1 uur richting Livingstone te rijden. Zoals te verwachten lukte dit toch niet helemaal, maar ach wat maakt het uit vakantie is vakantie. En daarbij de locale mensen hadden gezegd dat het 5 uur rijden was met eigen vervoer. Om 14.00 vertrokken we vanaf de lodge, echt op weg naar zoals de locale het noemen, mooi Zambia. 5 uur later? Nog zeker 3 uur van de eind bestemming vandaan. Ik weet niet hoe mijn zwarte vrienden het doen, maar 1 er zitten er en der dikke gaten in de weg, 2 het is een rechte saaie weg, 3 te veel ander verkeer wat maar 90 rijdt omdat ze niet harder kunnen. Die gaten waren nog het ergste, de gaten die bij ons afgelopen winter in de wegen tevoorschijn kwamen zijn een schijntje van hoe het hier is. Ondanks dat ik met een v6 met te dikke banden reed, voelde die gaten toch niet echt comfortabel. En de auto? Ik hoor hem iedere keer schreeuwen van pijn, dus toch maar wat snelheid verminderen en een mooie slalom race houden. Na 8 uur rijden kwamen dan eindelijk aan. Vanaf dat moment werd het alleen nog maar puur genieten.

Het eerste waren de watervallen. Voordat we gingen zei iedereen al dat we zeker naar de watervallen moesten gaan. Tegelijkertijd werd ons ook verteld dat we in het verkeerde seizoen zaten, er was nu maar weinig water en erg indrukkenwekkend zou het niet zijn. Op het moment dat ik voor de waterval sta, vraag ik me toch af wat ze er nou niet indrukwekkend aan vinden. Een prachtig mooi uitzicht en een damp van water. Oke ik moet zeggen dat ik foto’s heb gezien die indrukwekkender zijn maar….. Droog seizoen geeft wel een andere mogelijkheid, namelijk lopen op de waterval! Even vraag ik me af of ze niet goed wijs zijn, toch laten we ons ook maar verlijden om het ook te doen. We worden vergezeld door een locale medewerker van de watervallen. Een 20 minuten lopen en dan zouden we op de waterval kunnen lopen en zelf op de waterval kunnen zwemmen. Met in mijn rechterhand mijn te dure camera lopen we over een soort van dammetje, onze benen tot halver wegen onze schenen in het water. Een dammetje? Ja, ze hadden om het water over te steken een dun muurtje gebouwd in het water! Niet breder dan 10 cm en vooral glad. Langzaam schieten de beelden van een verzopen camera en Tom al door mijn hoofd. Na 20 minuten, nog steeds droog staan we op de rand van de waterval. Shit, je maakt een grapje ofzo denk ik nog even. Twee stappen verwijderd van een afgrond zegt onze gids dat het veilig is om de laatste stappen ook te zetten. Na twee stappen, strek ik mijn hoofd een beetje uit, gek, het is echt waar. Ik kijk een grote diepte in waar ik ver naar beneden het water zie neervallen. Ik sta nog geen 30 cm van de rand van de waterval, geen railing, geen touw, geen zekerheid of niks. Teering wat was dat gaaf! Na wat foto’s maken en weer een wandel toch komen we bij soort van pool uit. Pool klinkt mooi maar kan er gaan Nederlandse naam voor vinden. De waterval heeft door veel erosie, aan de bovenkant er en der kommen gemaakt. Tussen de rotsen ligt water waar we plons in het water kunnen nemen. Enigszins terughouden trek ik mijn t-shirt uit om dan toch maar het water in te springen. Kleine visjes, en weet ik het wat zwemt er onder en langs mee heen. Een stukje verder en dan bedoel ik twee meter verder is de afgrond van de waterval. Zo’n raar idee dat je boven op een waterval zwemt en tegelijkertijd zo dicht bij de afgrond bent. De gids heeft me net daarvoor ook nog dood leuk verteld dat dit de plaats is voor de locale mensen die niet meer willen genieten van het leven. Op een droog stukje waar we aan het zwemmen zijn, waag ik er toch nog maar een blik op. Leunend en vasthouden aan een stuk steen, wat op dat moment mijn enigste houvast is kijk ik over de rand weer naar beneden. Aan de ene kant beangstigend maar aan de andere kant ook zo mooi!! Nooit zal ik dit weer mee maken, zo dichtbij de afgrond en zo’n mooi uitzicht. Met deze ervaringen mogen ze zeggen wat ze willen over de watervallen. Indrukwekkend of niet maar dit had ik nooit willen missen.

Na de watervallen staat in die dagen de volgende grote happening te wachten, een jeepsafari van drie uur. We hadden natuurlijk al vlak bij wat dieren gelopen op de camping in Lusaka, maar die zou nog mooier en indrukwekkender moeten zijn. Midden door de natuur rijdend, zie ik in de verte al de eerste olifant. Die beesten zijn echt groot en tegelijkertijd erg grappig, met hun flaporen en belachelijke slurf zien ze erg toch nog mooi uit. Na de olifanten zien we nog een hoop andere dieren, poemba, nijlpaard, giraffen en nog wat van dat grut. De safari is iets wat je moet zien. Leuker om te vertellen vind ik de interactie met de chita’s en leeuwen jonkies. De dag na de safari zijn we richting een krokodillen boerderij gegaan. De middag stond in het teken van de interactie met chita’s en leeuwen. Na een rit over een te hobbelig pad en vervolgens een mulzand pad komen we aan bij de jonge chita’s en leeuwen. Voor 20 dollar zouden we eerst 15 minuten mogen spelen met de chita’s en daarna nog 15 minuten met de leeuwen. De chita’s zaten helaas in een kooi en hadden een halsbandje om, toch was het een enorm ervaring. Een chita die je vinger aan het leeg zuigen is, op je schoot komt zitten en met je wilt spelen. Terwijl wij met de chita’s aan het spelen waren maakte de werknemers vandaar foto’s met onze camera. We hebben dus een paar mooi plaatjes voor thuis. Na 25 minuten mochten we naar de leeuwen jonkies. We lopen de kooi uit en een paar meter van me vandaan zie ik al een leeuwen jonkie lopen. De leeuwtjes lopen los rond, we moeten eerst snel onze handen desinfecteren voordat we richten de leeuwtjes mogen. Desinfecteren was nodig om de geur en de eventuele bacteriën van de chita’s te verwijderen. De leeuwen zijn echt geweldig, je mocht ze oppakken, knuffelen een kus geven alles. Zolang je maar oplet wat ze met hun poten doen en als ze bijten moest je ze een tik op de neus geven. Nog geen minuut later hang naughty boy al in mijn been, en niet veel later krijg ik een lel van zijn geweldig dikke poot. Niks aan de hand, hij had zijn nagels in dus geen probleem. Spelen is spelen, het hoort erbij zullen we maar zeggen. Onbegrijpelijk dat ik op de grond zit en met een leeuw aan het spelen ben alsof het een jong hondje is. 9 Weken oud en nu nog zo lief en schattig, straks een beest wat me zonder al te veel moeite naar het hiernamaals stuurt. Omdat ik had gedaan alsof we in Lusaka woonde kregen we meer tijd. Na 45 minuten zeggen ze dat het bijna etenstijd is dus als we willen mogen we ze ook wel eten geven. Eten geven is een flesje met melk, een flink stuk vlees is nog niet aan de orde voor deze welpen. Hehe wat zijn het toch een schatjes als ze aan het eten zijn. Met genoeg foto’s op zak en her en der wat krassen ga ik voldaan terug naar de lodge.

Op de terug weg naar de lodge in Livingstone zie ik nog een paar hele mooie paden, waar we met de 4x4 v6 toch makkelijk op zouden kunnen. Helaas zitten er meerdere mensen in de auto en houdt ik me toch maar in! Wat had ik toch graag echt door de bush bush gereden en willen kijken waar dat pad naar toe ging. Ach, na al deze ervaringen wil ik zeker nog een keer terug naar Afrika om met een jeep een paar maanden rond te reizen. Met die gedachten rijdt ik maar verder en komt het einde van deze vakantie alweer inzicht.

Ondertussen zijn we weer hard aan het werk in ons bekende en thuis voelende Lusaka. De laatste weken hard gewerkt aan de contacten voor ons veld en het neerzetten van de nieuwe structuur voor de Aisha school. Aisha school gaat nog steeds als een sneltrein vooruit, workshops voor de docenten, nieuw materiaal op de school alles zoals we het graag wilde zien.

Maar dan ons geweldige veld wat we wilde aanleggen. 4-6 weken lang horen we telkens het zelfde, we wachten op de grader, het geld is er niet, de vrouw is niet komen opdagen, morgen een meeting die vervolgens niet door gaat etc etc. Langzaam begint onze hoop echt op te raken en willen we met SIA in overleg gaan om ons geld ergens anders te besteden. Tot 3 dagen geleden. De eigenaar van de lodge is een counciller en die kende heel goed de counciller van het gebied waar wij ons veld willen aanleggen. Hij zou er achter aan gaan. Nou je gelooft het of niet maar na wat belletjes en wat gepraat, staat de afspraak met de counciller vast. Nog geen twee dagen later ontmoeten we de counciller, is de grader geregeld en zijn de mensen van de community nu bezig het veld voor te bereiden voor de grader. Tot zaterdag hebben we nog de tijd om de stenen die in het veld zitten te verwijden. Zaterdag is de grote dag! De grader zal alles mooi waterpas maken en alle heuvels verwijderen. De goalpalen en het systeem voor de goals is ondertussen ook bedacht. Palen hebben we bekeken, alleen nog kopen en ophalen. Systeempje maken en klaar. Kortom een weekje op Europees niveau zou je bijna zeggen. Echter voordat we de palen gaan kopen en de rest voor het veld gaan afhandelen gaan we eerst twee weken vakantie houden, rond rijden, genieten en ons onderzoek afmaken.

Als we terug komen van onze vakantie, hebben we nog 3 weken over van onze 5 maanden in Afrika. Ja de tijd vliegt voorbij. Voordat ik het weet zet ik weer voet op Nederlandse grond. Koud en nat, een overgang die niet comfortabel wordt. Van 35-45 graden naar wat zou het zijn eind december, 0? We zullen zien!