Van de basisscholen naar de dief.

Afgelopen week hebben we een mooie en drukke week gehad. We zijn weer richting de basisscholen geweest. We zijn 4 voor ons nieuwe basisscholen gaan bezoeken. Deze scholen zullen onze nieuwe stagescholen zijn voor de rest van onze periode in Zambia. Vol goede moed hadden we afgesproken om met onze begeleiders richting de scholen te gaan. Aangezien ze alle vier redelijk dicht bij elkaar liggen, liepen we door de al brandende zon richting de eerste school, vervolgens richting school 2 en 3 en sluiten we af met school 4. Al wandelend en enorm benieuwd hoe deze basisscholen eruit zien lopen we flink door.

De school is zoals alle govermental baic schools omringd door een grote muur, die de school afbakend en de leerlingen veiligheid biedt. Iedere school ziet er hier ongeveer het zelfde uit. Met mijn eerste stap zie ik meteen een horde aan kinderen, het is net wissel tijd van de ochtend leerlingen en de middag leerlingen. Hier in Zambia kennen ze geen hele dagen les maar halve dagen, de kinderen gaan of in de ochtend naar school of in de middag. Met iedere stap die ik verder zet zie ik overal dezelfde gebouwen op komen. Als een soort van U zijn er simpele rechthoekige, stenen gebouwen neer gezet. Dezelfde bouw, dezelfde kleuren maar alle wel met een dak. Eigenlijk ziet het er helemaal niet zo verkeerd uit! Een blik in de klaslokalen doet me sterk denken aan de klaslokalen van Nederland uit de jaren 0. Simpele banken en tafels met voorin het bureau van de leraar. Achter het bureau voor de leraar zijn grote trots zoals hij me verteld, het krijtbord. Waar wij de krijtborden hebben ingerolen voor ultra moderne touch boarden, hebben de leraren hier hun krijt bord op standaard ingerolen voor de voor ons oude bekende muurborden. Vanuit de community en de lessen daar zijn we al redelijk gewend aan het grote aantal deelnemers. Waar ik in de community’s af en toe lessen heb met een aantal van 40 tot 50, valt mijn mond open wanneer ik de aantal horen van deze scholen. I’m sorry sir I didn’t hear the number of students correctly. Of toch wel? Jep toch wel, 147, 60 en de wel bekende 40. Vooral van 147 valt mijn mond open. Wat lopen wij in Nederland nou te mopperen met een klas van 30, peanuts man.

Over materiaal mogen wij al helemaal niet klagen, 1 goede bal, 1 lekke bal en een groot veld om een rondje te rennen. Natuurlijk scheelt het nog wel iets per school, een andere school heeft weer een buitengewoon mooie materialen hok met weet ik het wat allemaal. Some volunteers did give us the equipment and an allowance for other equipments. Dat verklaard een hoop. Eerder deze week hebben we ook een interview gehad met iemand van het ministerie van onderwijs. Zij vertelde ons al dat ondanks govermental scholen een zelfde geldzakje krijgen er toch flinke verschillen kunnen zijn. Na het zien van deze vier scholen snap ik inderdaad wat ze bedoeld ja, geen enkele school heeft precies het zelfde qua materiaal.

Met nog alle ervaringen in ons hoofd lopen we de volgende dag al kletsen vanaf de supermarkt richting het kantoor. Het viel mij op dat er voor ons een grote groep liep, Jong en wat ouder. Ik weet nog dat ik dacht wat gezellig wat zouden ze zijn wezen doen. Al samen met Jet en mandy lopen we verder, achter de groep aan en richting kantoor. Toch blijft van ons alle drie onze aandacht bij de groep voor ons. Er wordt wat harder gepraat, er gebeuren allerlei dingen in de groep, een tas word doorgegeven, en telkens wordt er 1 jongen, ik zou zeggen 16 jaar, vooruit geduwd. Ik krijg het gevoel alsof hij er toch niet bij wil horen. Nog geen tel later zie ik een vlakke hand van een volwassen man richting het hoofd gaan van de jongen, pats. Wow die was hard! Ik snap het echt niet meer, wat is dit nou? Gaan ze nou met zijn alle 1 iemand in elkaar slaan? De jongen wordt weer vooruit geduwd en de volwassen man haalt nog een keer flink uit. Langzaam krijg ik kriebels in mijn buik en merk ik aan mezelf dat ik het gevoel krijg dat dit niet juist is. Ingrijpen zou ik graag doen maar wat, wie of hoe dit in elkaar zit ik heb geen idee. We zijn al bijna bij het kantoor dus ik vraag toch maar eerst even snel aan sammy wat dit is. De jongen die voorop loopt blijkt een dief te zijn, de groep brengt de dief richting politie kantoor waar vervolgens de dief de cel van binnen mag bekijken. Het schijnt normaal te zijn dat ze de dief onderweg naar het politie bureau flink te pakken nemen. Binnen in het kantoor van Sport in action kan ik er nog steeds niet bij, eigenlijk ben ik er een beetje kwaad om dat ze die jongen zo meppen, de politie straft hem wel denk ik. Binnen vertel ik het verhaal aan de mensen van het kantoor, ze beginnen een beetje te lachen. Jongens wat valt hier nou te lachen? Ik zie hem nog steeds lachen vanachter zijn computer, smerig lachje vond ik. Mr..... begint te vertellen en terwijl ik dat hoor wordt mijn afkeer groter en groter. Ik zou zo ook mee lopen en hem is een paar flinke klappen geven, een dief moet gestraft worden. En trouwens een dief zo naar het politie kantoor brengen is een liefdevolle manier. Het is nog niks bij wat ze normaal doen. Een dief wordt hier vaak genoeg vermoord en niet op de simpele manier van doodschieten. De dief moet lijden en vooral nooit meer de mogelijkheid hebben om nog is wat te stelen. Hier verteld hij, binden ze de handen achter op de rug vast, vervolgens halen ze benzine en een auto band. De band wordt overgoten met benzine en als de dief mazzel heeft hij zelf ook. Vlammetje er bij, en de dief kan zijn dood tegemoet zien. De politie? Het enigste wat die nog vinden is een dood en verband lichaam en natuurlijk geen spoor van de daders. Dieven worden hier zo hard aangepakt omdat de politie ze net zoals in Nederland na een tijdje toch weer vrij laat, aangezien de bevolking bang is dat ze terug komen om de familie te pakken en weer spullen te stelen, lossen ze het maar zelf en doeltreffend op. Sshhiitt toch niet echt mijn manier. Na enige tijd realiseer ik me wel dat het effectief is.