De dagen vliegen voorbij

De dagen vliegen voorbij
De dagen vliegen hier echt voorbij, ik kan me nog maar amper herinneren dat ik het vliegtuig uitstapte en voet op Lusaka zetten. Alweer bijna vier weken geleden dat ik door de stad liep en constant om mee keek, ogen te kort kwam om alles te zien wat er op straat gebeurde. Nu loop ik als een “echte” Zambiaan over straat. Muwli bwonji, nili bieno, nog steeds trek je als muzungu veel, heel veel aandacht.

Na twee keer mijn computer te laten crashen, bijna me laptop uit het raam te gooien en een hoop uren om bestanden over te zetten kunnen we nu echt hard verder gaan met alles wat we willen en moeten doen. Ik kan natuurlijk gaan vertellen hoe het mijn met onderzoek gaat, dat we een interview gaan houden met de minster van education, dat ik 4 scholen ga onderzoeken op de kwaliteit en de specifieke aanwezige literatuur gericht op lichamelijke opvoeding. Dat ik daarvoor observatie en interviews EN vragenlijsten gebruik…….Maaaaar kan natuurlijk ook gaan vertellen over de dingen die ik de laatste dagen heb meegemaakt.

Afgelopen zaterdag was er een bruiloft op de lodge, voor ons is het weekend vooral relaxen, beetje zonnen en nog meer genieten dan dat ik al doe door de week heen. Na het onbijt en de was (ja die doen we zelf, aangezien we natuurlijk wel beetje op ons geld moeten blijven letten) handdoeken gepakt en heerlijk bij het zwembad gaan liggen. Op de lodge was iedereen al hard bezig voor de bruiloft, stoelen werden klaar gezet, tafels opgemaakt en het gras nog is aangeveegd. Hier blijf je je echt verbazen, ja je leest het goed, het gras werd aangeveegd, de rijen met stoelen zijn ongeveer drie keer verplaats en weer neergezet. Je zou zeggen neerzetten en laten staan. Vanaf mijn handdoek aanschouw ik deze mooie speeltuin, en nog het mooiste van alles, de baas zit achteraan op het gras met een flink glas Brandy rustig rond te kijken en ik neem aan te genieten van werken de mensen. Nog zoiets wat me enorm verwonderde was het kook gebeuren, het eten werd klaar gemaakt door 4 personen plus chefkok piri. Al roerend met een tl buis door wat kokend water roept hij af en toe wat naar de andere, alsof de tl buis niet genoeg is….. zie ik hem nog geen seconden later een flink lurp nemen van zijn derde biertje. Op dat moment denk ik even terug aan de nette, georganiseerde en als een locomotief lopende keuken van het NH Hotel. Al lachend neem ik nog maar een foto om dit vast te leggen voor het thuis front. Een paar uur later ligt het eten koud te worden om vervolgens weer opgewarmd te worden door de cheffin dishes. Helaas kan ik de foto’s niet uploaden maar het eten zag er echt grappig uit, de foto’s houden jullie tegoed.

Uiteindelijk was het dan zover, de bruid kwam al dansend tussen de stoelen door naar voren. Ik moet wel zeggen het zag er echt vet uit, daar kunnen wij Nederlands nog wel wat van leren. Hier wordt de bruiloft gevierd met veel dans en muziek. Het mooiste vond ik nog dat na de bruid, de bruidmeiden en bruid jongens kwamen om te dansen. Als ze goed danste dan kwam het publiek mee dansen om uiteindelijk geld tussen de borsten van de dames te deponeren en ook wat voor in de broekzak van de jongens. Het mooi is als muzungu is het niet zo erg als je er een beetje tussen/langs loopt om foto’s te maken ze vinden het al prachtig dat er een muzungu in de buurt is, dit maakt het nog specialer voor ze.

Die zelfde avond hadden wij nog een verjaardagsfeestje van een van de jongens van Sport in action. Wycliff vierde zijn 24ste verjaardag. Eerder op de dag belde ze mij of ik misschien een bus kon regelen we zouden met 16 man naar het feest gaan van Wycliff. Wycliff kan dit niet zelf regelen aangezien hij doof is. Kwart voor 6, tijd om te gaan richting sport in action. Ik had francis zo ver gekregen om te ons weg te brengen en op te halen, 16 personen zou precies passen. Om 6 uur stipt reden we dan het terrein voor bij sport in action op. 16???? Je kon een bom laten ontploffen en nog zou er niemand op of om kijken…. Er was niemand! Na wat belletjes zijn we maar met zijn tweeën gegaan, halver wegen de weg hadden we nog twee van SIA gevonden die ook die kant opgingen. Na een hoop zoek werk kwamen bij het huis aan, vol goeie moed en zin liepen we het huis binnen. Een prachtig appartement voor iemand van zijn leeftijd alleen ontbraken de genodigden allemaal!! Vet zielig dus, had echt medelijden met hem. Hij had eten gekocht voor op de bbq, drinken en de muziek stond aan. Uiteindelijk kwamen er nog wat vrienden vanuit de buurt, echt druk was het niet. Maar dit was wel een feest wat ik nooit meer zal vergeten, had niet verwacht dat het nog zo gaaf zou worden!! Na wat nutteloze klets praat en bbq vlees wilde wycliff zijn taart aansnijden en zijn dans kunsten laten zien.

Werkelijk is wist niet dat een dove zo goed kon dansen, na wat geweldige heup en breakdance moves verdween Wycliff zijn kamer in om even om te kleden. Veel snapte ik er al niet van maar goed, ik vond alles wel best. Met in mijn ene hand de camera om wat foto’s en filmpjes te maken en in mijn andere hand een koud colatje stond ik volop te genieten. Paar minuten later kwam Wycliff terug in traditionele kleren (toga) hahah. Met stok en bijzondere muts/hoed kwam hij al strompelend binnen om vervolgens allerlei shakira bewegingen te maken. Geweldig! Uiteindelijk zijn we daar met zijn alle gaan dansen, hebben we rare dansjes gedaan en zoals zambianen leuk vinden veel foto’s gemaakt. Een verjaardag die van heel diep naar een hoogte punt ging, een verjaardag om nooit te vergeten!

Vandaag ben ik weer bezig geweest met mijn community sport programma, Iedere dinsdag en donderdag geef ik les als soort van voetbal vereniging aan kinderen onder 15. Over paar weken gaan we ook beginnen met het geven van LO lessen op de scholen.
Ondertussen heb ik met de coach van de community sport door gesproken wat mijn gedachten waren over lesgeven, en wat uitdagend en leerzaam zou zijn voor de kinderen. Hij vond dat ik goede ideeën had en wilde dan ook maar al te graag dat ik aan de slag ging. Vandaag stond op het programma 2v4 3v5 en daarna kleine potjes voetbal. Helaas kwamen er maar 10 op dagen, en ook echt pas om drie uur in plaats van 2 uur. Uiteindelijk het programma toch maar aangepast, gelukkig kunnen de kleine robentjes en van persietjes nog veel leren. Als ik de vraag zou stellen wat is voetballen, geloof ik dat ik alleen vragende gezichten krijg en dan is het niet omdat ze dat niet verstaan. Ik heb vandaag geprobeerd te bij te brengen hoe je moet aanvallen en hoe je moet verdedigen, tot waar verdedigers ongeveer meelopen etc etc. Na een uur veel oefenen snapte de verdediging dat ze niet als een dolle op de bal af moeten rennen! De aanvallers? Die hebben geleerd wat overspelen is en wat vrij staan is. De laatste drie competitie wedstrijden hebben ze verloren met tig - nul, wie weet zullen ze nu dan is een doelpuntje score en misschien zelfs winnen.

Een mooie dag, en helaas ook weer zooo snel voorbij. Hoewel ik ook wel naar de dingen van huis verlang, en stiekem denk aan wat ik wil gaan doen als ik weer terug ben. Hoop ik tegelijker tijd dat de tijd hier wat minder snel zou gaan, er zijn nog te veel mooie dingen om te zien en te doen hier. Gewoon door de wijken lopen, met een bloed heette zon en allemaal lachende zambiaantjes is al te mooi!