De week samengevat

Afgelopen week hebben we enorm hard gewerkt aan onze onderzoeken. We hebben nu dan ook al een flink stuk af van het onderzoek. Komende dinsdag hebben we als het goed is een vergadering met het ministerie van onderwijs. De week daarop gaan alle enquetes de deur uit en zal ik mijn observaties doen. Aangezien we de vaart er in willen houden in de onderzoeken willen we eind september alle gegevens verwerkt hebben in grafieken en tabellen. Eind oktober willen we dan het hele onderzoek afgerond en geschreven hebben en de gemaakte manuals verspreiden op de scholen. Het gaat dus allemaal de goede kant op. Ondanks dat we veel uren achter de computer hebben gezeten hebben we ook her en der nog wat dingen voor ons zelf kunnen doen. We zijn naar een plaatselijke kerk geweest, hebben de danslessen van Francis is bekeken en hebben ook nog taart gebakken

Bernhard heeft ons al meerdere keren gevraagd of we op zondag mee wilde naar zijn kerk. Aangezien hij een beetje opdringerig was met zijn geloof hebben we dat de eerst tijd afgehouden. Telkens als het onderwerp op geloof aan kwam moesten wij gaan geloven dat god alles geschapen en gevormd heeft. Dat de mens geen kennis heeft maar dat god de kennis heeft. Met alle respect, en alle respect voor diegene die leven volgens de bijbel, ik heb er zo mijn twijfels bij! Als er al iemand is die totaal niet gelooft of iets ziet in godsdiensten dan ben ik het al. Dus laat staan dat ik geloof dat god alles geschapen heeft. Dat god huizen bouwt etc. Na zijn opdringerige verhaal en zijn gepush heb ik hem toch maar wat vragen gesteld hoe hij dan bepaalde dingen in de wereld verklaarde. Tjah daar wist hij niet allen een even goed antwoord op te geven.

Maar goed Mandy en ik wilde natuurlijk wel maar al te graag is zien hoe hier een kerkdienst er uit ziet. Zondag ochtend stonden we dus om 10 uur klaar om richting de kerk te gaan. Zoals verwacht was bernhard nog lang niet klaar en tot overmaat van ramp.... de bus, starten?? Mooi niet dus. De accu was eruit gehaald omdat een andere auto de accu nodig had, na wat zoek acties naar een andere accu vonden we een veelste kleine niet werkende accu. Met wat geduw en gekreun van de bus, starte de motor uiteindelijk wel. De dienst zou van 10 tot 12 zijn. Om kwart voor elf ging de telefoon van Bernhard een van de andere pastoors vroeg zich of Bernhard de dienst vergeten was? Rond elf vertrokken we dan eindelijk richting de kerk, via allerlei zandpaden, smalle en hobbelige wegen. Na een geweldige rit kwamen we bij de kerk. Toen we de bus uitstapte, was het eerste wat we zagen een riete omheining, van een hoog gebouw wat lijkt op een kerk ontbrak nog ieder spoor. Toen wie door de riete omheining liepen vonden we een geraampte van houte palen en daarover heen allerlei gespannen vuilniszakken, voor ons zagen we de Golden Singer church van Bernhard. Binnen zag het er niet veel beter uit, bankjes die bestaan uit bij elkaar gesprokkeld houdt en vervolgens met een spijker in elkaar gezet. Een oud bankstel voor de pastoor s en priesters en een geraamte met een paar notenbakjes als instrument.

Op het moment dat we binnen kwamen stond er een mevrouw een stuk voor te lezen uit de bijbel. Al rond draaiend en op mij overkomend als zeer zenuwachtig rondlopend, las ze eerst in het engelse en vertaalde ze daarna regel voor regel de bijbel naar de zambiaanse taal. Het mooie van de Zambiaanse kerk is dat er heel veel gedanst en gezonden wordt. Telkens na een stuk uit de bijbel werd het rammel instrument gepakt, begon iemand te zingen en de rest sloot aan. Al dansend en zingend door de kerk heen ik geloof niet dat dat veel voorkomt in Nederland. Het rare vond ik dan wel weer dat na het zingen en dansen iedereen hard op begon te bidden. Ik zie het nog goed voor me, de ogen van de mensen om me heen waren alle gesloten, grote lippen begonnen hard heen en weer te gaan en de heen praatte/schreeuwde nog harder als de andere. Alsof de een de andere wilde imponeren begonnen ze nog harder en harder te bidden. Even vroeg ik me af of ze probeerde hun gebeden te laten horen aan de almachtige god die mijlen, mijlen ver, als hij al bestaat, van de kerk vandaan was. Al om me heen kijkend voelde ik me eventjes totaal niet op mijn plek. Het deed me eigenlijk denken aan een enge nachtmerrie waarin allerlei hard heen en weer bewegende lippen steeds dichter bij komen en jij niet uit de situatie kan ontsnappen. Aan het einde van de dienst werd ons gevraagd om en kleine bijdrage te leveren in de vorm van een preek. Shit, die had ik natuurlijk al aanzien komen. Ik heb maar iets gezegd in de trant van het leven is kort maak er het beste van en om in hun straatje te blijven, blijf op het juist pad.

Ik moet wel zeggen dat ik enorm veel respect heb voor die mensen, ze leven wel echt hun leven zoals het ze wordt opgedragen. Ze houden zich aan de regels zoals ze volgens hun door de almachtige zijn gesteld. Al komt meteen ook de vraag of het niet gewoon naifiteit is in me op.

Na de kerkdienst lopen we via de compound richting het huis van Bernhard. Tijdens de weg naar zijn huis komen we langs veel verschillende huizen en situaties. Een markt waar levende kippen zitten opgesloten in een kooi van 2 bij 2, grote putten die als wc worden gebruikt, huizen die meer te omschrijven zijn als bouwvallen. Maar tegelijkertijd lopen we ook langs een huis met een grote stenen omheining, prikkeldraad en beveiliging aan de buitenkant. De verschillende zijn echt enorm.
Uiteindelijk lopen we richting het huis van Bernhard, ook hier zijn de wc’s buiten, de stank is voor een muzungu niet te harden maar voor hun meer als normaal. Tot mijn verbazing zie ik een flink huis, niet beveiligd maar wel groot. Op dat moment begint me te dagen dat Bernhard het helemaal niet zo slecht heeft als hij zich voor doet. Hij verhuurd een groot deel van zijn huis, werkt bij de lodge en is weer een stuk aan het bij bouwen. Binnen heeft hij een grote tv, een muziek installatie drie banken. Okej tuurlijk de kwaliteit is niet te vergelijken maar voor zambiaanze begrippen meer als goed. Uiteindelijk komen we er dan ook achter dat hij in 1 maand ongeveer 4 keer het maand salaris bij elkaar verdient t.o.v. de gemiddelde bewoner. Waar de gemiddelde zambiaan 1000 euro per jaar verdient, verdient hij een kleine 4000 euro.

Die zelfde dag zouden we nog naar de dans lessen gaan van Francis. Aangezien het die dag enorm heet was besloten we toch eerst maar even af te koelen bij het zwembad. Heerllijk zwemmen is het niet want het water is echt ijskoud. Maar goed voor een refreshing is het perfect! Een goed uur later komen we bij de danslessen aan van Francis. De danslessen waren speciaal voor de bruiloft van een vriend. Hij heeft de bruidsjongens en meiden, wat danspasjes en dansroutines aangeleerd. Toen ze begonnen met dansen dacht ik wat doen ze nou voor rare dansjes? Beeld je de dansjes in die wij met onze halve zatte kop zullen bedenken en je hebt de dansjes voor de bruiloft. Het mooie was dat iedereen dat zatte dansje nog tegelijk deed ook, best knap. Iets later kwam de salsa dans van Francis naar voren, ik herrinner me nog, voordat we weg gingen, dat hij zei dat er echte salsa pasjes inzaten en het op een echte salsa dans begon telijken. Al meetellend in de maat van de muziek kijk ik naar de dans, zit ik nou naast de maat te tellen of beginnen hun op tel 4, tel 8 en dan weer op tel 3? Al snel heb ik door dat Mandy net zo vragend kijkt, en besef ik dat ik zowat voor het eerst in 1 keer in de maat tel. Dat ik zonder hulp in de maat tel is al heel wat maar dat die zambianen, met het grote ritme gevoel, op tel 3,4 of 8 starten met de danspasjes dat is toch nog wel het meest bijzondere. Na wat te kijken en in het hoofd te herhalen, hadden we al snel de danspasjes door en zijn we maar een beetje mee gaan dansen. En die Zambianen maar lachen, twee muzungu’s die de salsadans mee doen. Aangezien je op je hoogte punt moet stoppen heb ik natuurlijk niet al te lang meegedanst;), ik ben en blijf natuurlijk een mannelijke muzungu;)

Zaterdag is het alweer zo ver, zaterdag 4 september. Dan wordt ik alweer 22, begin me nu toch al wel oud te voelen;) vrijdag 3 september vieren we het op kantoor, samen met mandy heb ik arretjescake gemaakt. Vooral het maken vond ik het leukste gedeeltje, extra eitje erbij, beetje roeren en de pan schoon likken! Ik ben erg benieuwd wat de zambianen er van vinden, stiekem hoop ik dat ze het niet lekker vinden zodat ik het mooi zelf kan op eten. Vergeet ik trouwens bijna te zeggen dat mandy en ik 3 september alweer 2 jaar bij elkaar zijn. Dus extra reden om is lekker uit eten te gaan in het blanke gedeelte van lusaka, arcades;)